Ayrılık Vakti

Öğrenci dersi dinledi. Öğretmen soru sordu. Işık açıldı. Kalemin ucu bitti. Zil çaldı. Adam sustu. Kapı çarptı. Okul bitti. Müdür konuşma yaptı. Kuş dala kondu. Ezan okundu. Kız oğlanı gördü, oğlan kızı gördü. Pazarcı bağırdı. Kız durağa gitti. Televizyon açıldı. Şoför durağa yaklaştı. Çan çaldı. Adam otobüse bindi. Toprağa cemre düştü. Şoför kapıyı kapattı. Kadın otobüste camı açtı. Binanın temeli atıldı. Çay yudumlandı. Kız müzik dinledi. Yanındaki rahatsız oldu. Bebek ağlamaya başladı. Kadın sinirlendi. Adam düğmeye bastı. Şoför sakız çiğnedi. Çocuk durakta indi. Otobüs hareket etti. Uçak havaalanına indi. İki ip birbirine bağlandı. Tahtaya çivi çakıldı. Kız eve gitti. Anne kapıyı açtı. Baba eve geldi. Komşu kapıyı çaldı. Demirci bağırdı. Martı sesi duyuldu. Adam kornaya bastı. Kız çocuk yere düştü. Sela verildi. Top tam doksandan gol oldu. Telefon çaldı. Bardak yere düştü. Yemek pişirildi. Kız başörtüsünü bağladı. Nine örgüyü eline aldı. Toprak kazındı. Çocuk telefonla konuştu. Adam oturdu. Bebeğin bedenine ruh üflendi. İnsan nefesini içine çekti. Sigara yakıldı. Vapurdan ses yükseldi. Elbise askıya asıldı. Kaleme uç takıldı. İki şirket birleşti. Karda yürüyen kadının ayağı kaydı. Koltuk gıcırdadı. Birisi hapşırdı. Deprem oldu. Güneş doğdu. Bir sigara söndü. Denizde yakamoz vardı. Yıldız kaydı. Volkanik patlama oldu. Saat on biri vurdu. Gökkuşağı çıktı. Şeker çayın içinde eridi. Hava karardı. Anlar birbirine eklendi zaman yaratıldı. Arkasını döndü ve gitti. Genç kız ağladı, ağladı. Gece oldu zaman doldu. Anne bebeği doyurdu. Çocuk gözlerini kapattı ve sonsuzluğa uyudu. Ve hayat tekrar, tekrar kuruldu. Fakat dünya fanidir. Mutlak Bir öyle irade etmiştir. Kuvvetli bir fanilik rüzgârı esiyor, ayrılık vakti…